mehercle!
Rebecca, ecce! tantae clunes isti sunt!
amica esse videtur istorum hominum rhythmicorum.
sed, ut scis,
quis homines huiusmodi intellegere potest?
colloquuntur equidem cum ista eo tantum, quod scortum perfectum esse videtur.
clunes, aio, maiores esse!
nec possum credere quam rotondae sint.
en! quam exstant! nonne piget te earum?
ecce mulier Aethiops!
magnae clunes mihi placent, nec possum de hac re mentiri.
quis enim, consortes mei, non fateatur,
cum puella incedit minore medio corpore
sub quo manifestus globus, inflammare animos
virtute praestare ut velitis, notantes bracas eius
clunibus profunde fartas esse
a! captus sum, nec desinere intueri possum.
o dominola mea, volo tecum congredi
pingereque picturam tui.
familiares mei me monebant
sed clunes istae libidinem in me concitant.
o! cutis rugosa glabraque!
dixistine te in meum vehiculum intrare velle?
in arbitrio tuo totus veni
quia non es mediocris adsecula.
vidi illam saltantem.
obliviscere igitur blanditiarum!
tantus sudor! tantus umor!
vehor quasi in curru quadrigarum!
taedet me in diurnis legendi
planas clunes gratiores iudicari.
rogate quoslibet Aethiopes: responsum erit
se libentius expletiores anteponere.
o consortes (quid est?) o consortes (quid est?)
habent amicae vestrae magnas clunes? (certe habent!)
hortamini igitur ut eas quatiant (ut quatiant!)
ut quatiant! (ut quatiant!)
ut quatiant illas clunes sanas!
domina mea exstat a tergo!
